Friday, September 23, 2011

Բաց նամակ մեր նախագահին


Չգիտեմ, իհարկե, այս տարբերակով Ձեզ դիմելն ի՞նչ իմաստ ունի, այսինքն՝ Ձեզ կհասնի՞… բայց այլ տարբերակ ուղղակի չեմ տեսնում։
«Կան կեղծ հերոսներ, կեղծ իդեալներ, որոնք կարող են գայթակղիչ լինել անփորձ երիտասարդների համար»,- սա մեջբերում է Ձեր իսկ խոսքից։

Հարգելի պարոն նախագահ, դուք Հ1 նայո՞ւմ եք, Դուք տեղյա՞կ եք՝ ինչ է կատարվում մեր հանրայինում։

Նախ՝ այստեղ սարսափելի հայերեն է. բացարձակ անտեր մեր մայրենին (կներեք, բայց միայն անտեր բանի հետ են այդպես վարվում)։ Այստեղ փողոցի «գողական» ժարգոնն է եթերում՝ ազատ, անկաշկանդ, տնավարի, առանց բարդույթների… մի բան, որ փաստորեն խրախուսվում է, քանի որ նաև գովազդի լեզուն է (օրինակ. «արա, ապե, լավ էլ շուստրի ես, դրա համար էս մարզպետախնձոր…»)։ Օրինակներ կարելի է բերել անվերջ։

Այստեղ բազմաթիվ սերիալներ են, որտեղ ամուսնանում են, երեխաներ են ունենում (երբեմն չիմանալով ումից), դավաճանում են, բաժանվում են… մի խոսքով՝ այն, ինչ կատարվում է ամենուր։ Բայց մեր տեղական սերիալն երում անպակաս է կրիմինալը, ընդ որում՝ ամենատաnբեր դրսևորումներով, բaEan թույլատրելի սահմաններից դուրս, որովհետև ոչ միայն առևանգում են, ծեծում են, սպանում են, վրեժ են լուծում, այլև արդեն հասել են այն մակարդակի, որ երեխա են գողանում… Ընդ որում, ոստիկանություն չկա, նախընտրելի է անձնական հաշվեհարդարը։

Դա Ձեզ չի՞ անհանգստացնում։
Իհարկե նույն պատկերն է նաև մյուս հեռուստաընկերություններում. նույն ողբացող կանայք և կրիմինալի հետքերով տղամարդիկ, գումարած զանազան ու զարմանազան հաղորդավարներ, որոնք եnբեմն ուղղակի սարսափելի են (օրինակ, նրանցից մեկը հյուրին հարցնում է. «Դուք ձեր եղունգները կրծո՞ւմ եք», իսկ մյուսը հրաժեշտ է տալիս ասելով՝ «Դե ի՞նչ, ես էլ գնամ օրգազմի իմ բաժինը ստանալու»… և այսպես շարունակ)։

Շարունակել իմաստ չունի, դա անսպառ նյութ է…
Մի պահ պատկերացնենք, որ մեր երկրին ու մշակույթին անծանոթ մեկը հետևում է մեր կապույտ էկրանին՝ մեր ժողովրդի մասին պատկերացում կազմելու համար։ Եվ ի՞նչ կտեսնի. անվերջ լացող կանայք, ծեծված անտաշ դեմքեր, գռեհիկ խոսվածք, դաժան պատմություններ, ծռված բերաններ… ինչ մշակույթ, ինչ բան։ Մենք չգիտենք ինչ է դաշնամուրը կամ ջութակը, երգեհոն չենք տեսել, ինչ է գրականություն, նկարչություն, ճարտարապետություն կամ նման բաներ... իսկ մեր հույսն ու ապագան անընդհատ երևացող նույն դեմքերն են՝ մեր կիսատ-պռատ երգիչները…

Ի՞նչ նպատակ ենք հետապնդում. ապուշացնելու, դաժանացնելու, իրական արժեքները փոշիացնելու. ի՞նչ։ Կասեն՝ մի՛ նայիր։ Ես չեմ նայում, բայց ես ապրում եմ այն հասարակության մեջ, որին հետևողական դաժանացնում են… Իսկ ես ապրում եմ այստեղ, որովհետև սա իմ երկիրն է։

Ձեզ կասեն «ռեյտինգ», կասեն՝ ժողովուրդը դա է ուզում։ Սուտ է, չհավատաք, այդ օտար կեղծ ներմուծումն իրականության հետ կապ չունի։ Այսպես ասողներն ու մտածողները ի՞նչ բարոյական իրավունքով են մեր ժողովրդին պատկերացնում այդքան գավառամիտ, այդքան տգետ ու այդքան անճաշակ։ Այն ժողովրդին, որ մեր հզոր մշակույթի ստեղծողն ու կրողն է։

Կասեն՝ դժգոհ է հինգ տոկոսը։ Այսինքն՝ միայն հի՞նգ տոկոսը գիտի, որ մեր անքանակ «աստղերը» վատ են երգում ու իսկի լուսատտիկ էլ չեն, միայն հի՞նգ տոկոսը գիտի, որ հեռուստատեսությամբ խոսվում է խայտառակ հայերենով, և որ մենք ազգային արժեքներ ունենք, միայն հի՞նգ տոկոսն է ընդվզում ու չի ուզում, որ երեխա գողանալն էլ մտնի կենցաղ։

Լավ, թող լինի հինգ տոկոսը… այդ դեպքում ո՞ւր մնաց 70-ականների Ձեր ու մեր սերունդը… իսկ մեր ջահելների հետ մենք ի՞նչ արեցինք… իսկ ո՞ր տոկոսի մեջ է երկրի քաղականություն թելադրողը…

Հարգելի պարոն նախագահ, արդյո՞ք դատարկ խոսակցություն է, որ ազգային հեռուստատեսությունը (և հեռուստատեսությունն ընդհանրապես) նոր կառուցվող երկրի հենակետերից մեկը պետք է լինի, պետության յուրովի դեմքը, ներքին քաղաքականության լծակներից մեկը, երիտասարդությանը ուղղորդող ինքնատիպ գործոն, նաև մշակությային երևույթ, նաև ազգային մշակույթի տարածողը, երկրի խոսքն ու կարծիքը, երկրի մտավորականն ու պաշտոնյան։

Հարգելի պարոն նախագահ, թախանձագին խնդրում եմ (և համոզված եմ ինձ հետ նաև շատ-շատերը), զինվեք համբերությամբ ու հեռուստացույց նայեք…
Իսկ հետո ինչ-որ ձևով արձագանքեք, որ ես ու ինձ նմանները, որոնք շատ-շատ են, վերջապես իմանան՝ ի՞նչ է դա՝ ինչ-որ հատուկ քաղաքականությո՞ւն, ևս մի փորձությո՞ւն, որին պետք է դիմանալ, թե՞ պարզապես ժամանակավոր թյուրիմացություն։

ԼԻԼԻԹ ԱՐԶՈՒՄԱՆՅԱՆ
«Գրական թերթ»