Tuesday, February 25, 2014

Բանաստեղծ Արամը և ԼՂՀ ԳՄ Կաշչեյ Վարդան Հակոբյանը


Արամը իմ մանկության տարիների ընկերներից է։ Ինձնից 5 տարով մեծ է։ Դպրոցական տարիներից ոտանավորներ էր գրում և մեզ համար կարդում։ Բոլորս նրան «գրող Արամ» էինք ասում, բայց նա գրող չդարձավ, այլ ինժեներ, չնայած սիրում էր երբեմն ոտանավորներ հնարել։ Հետո ամուսնացավ, երեխաներ ունեցավ։ Ավագ որդին՝ Կարենը, հորն էր քաշել. 6-7 տարեկանից ոտանավորներ էր հորինում։

Մի օր Արամն ասաց որդուն.
- Ինչպես տեսնում եմ, ոտանավորներդ պիտի ուղարկեմ Վարդան Հակոբյանին։

- Դա ո՞վ է, պապա։

- Մեր Ղարաբաղի գրողների միության ղեկավարն է,- տղային փորձեց բացատրել Արամը։- Երբ դու ծնվել ես, մի քանի օր հետո լսեցի, որ Կևորկովը նրան նշանակել է մեր գրողների նաչալնիկ։

Արամը ժամանակ չուներ որդու բանաստեղծություններով զբաղվելու, արցախյան շարժման երկրորդ տարին էր, իսկ նա իրենց ֆիդայական ջոկատի հետ ավելի շատ շրջաններում էր լինում, քան տանը։ Բացի դրանից, այդ տարիներին Վարդան Հոկոբյանն էլ Արցախում չէր, Երևանում էր «Ղարաբաղի դիրքերը պաշտպանում»։

Կարենը զինվորական ծառայության տարիներին շարունակում էր բանաստեղծություններ գրել՝ հայրենասիրական, սիրային։ Երբ ծառայությունը վերջացրեց, Արամն ասաց.
- Կարգին էլ գրում ես, եկ բանաստեղծություններդ ուղարկենք Վարդան Հակոբյանին։

- Դա ո՞վ է,- հարցրեց որդին։

- Չե՞ս հիշում, երբ դու ծնվել ես, նույն տարում Կևորկովը նրան Ղարաբաղի գրողների նախագահ է նշանակել։

Կարենը նույնպես բանաստեղծ չդարձավ, բայց սիրած աղջկան մի տարում այնքան ոտանավորներ նվիրեց, որ նա ամուսնացավ հետը։ Մի տարի հետո Կարենի ընտանիքում տղա ծնվեց։ Պապի անունով Արամ կոչեցին նրան։ Փոքրիկ Արամն էլ էր պապիկի և հոր պես դեռ տառերը լրիվ չսովորած, ոտանավորներ հնարում։

Երբ 7 տարեկան էր և իր ոտանավորներն արտասանում էր Արամ պապիկի համար, վերջինս ասաց.
- Կարեն, տղադ կարգին բանաստեղծ է, գուցե ոտանավորներից ուղարկենք Վարդան Հակոբյանին՝ իր թերթում տպի։

- Պապի, ո՞վ է դա,- հարցրեց փոքրիկը։

- Երբ հայրդ ծնվել է, նույն տարում Կևորկովը նրան դարձրել է Ղարաբաղի գրողների...

- Տղաս, մի խոսքով դա մեր գրողների Կաշչեյ Բեսսմերտնին է,- հորն ընդհատեց Կարենը,- ես ու նրա աթոռը նույն տարիքին ենք՝ 30 տարեկան...

Այնպիսի ծիծաղ բարձրացավ, որ հարևաններն էլ էին նրանց ձայնը լսում։ Ամիսներ շարունակ նրանք դա անեկդոտի պես պատմում էին իրենց ընկերներին ու բարեկամներին և ուրախ քրքջում։

ՎԱՀՐԱՄ ՕՀԱՆՋԱՆՅԱՆ
Աղբյուրը՝