Մի Դանթե կամ թե մի Պուշկին ես դու,
Օ՛, ոչ, ոչ, ավելի ուժգին ես դու,
Երկնքից թափված մանանա ես դու,
Մեր արեւ Լեւոն Անանյանն ես դու…
Չարենցի ստվերն ես՝ երկրի վրա,
Կոշիկի ձախ թայը՝ Թումանյանի,
Ես գրազ եմ գալիս խելքիդ վրա,
Որ դու հավասարն ես հուր Խայամի:
Քո փառքը երկինք է հասնում արդեն,
Գրիչդ՝ բլբուլ մի, հավք հազարան
Ափսոս որ հիմնարկդ լիքն է անդեմ
Պոետներով՝ որպես մի կզարան:
Եվ պատրաստ են նրանք զգուշորեն
Լոկ փառքը երգել քո, լալ ու հուսալ,
Զի լքված են, սոված եւ անշոր են,
Առանց քեզ՝ դատարկ ու անմուսա:
Քեզ ողջերի մեջ կփնտրեն, միայն՝
Տուր մի կտոր հաց ու մի քիչ գինի,
Եվ քո պատկերը կպռտեն նրանք
Եվ կերկրպագեն որպես բագինի:
No comments:
Post a Comment