«ԼՂ Հանրապետություն» թերթում տպագրված իմ հարցազրույցում քո և քո միության շահերն արատավորող ոչինչ չկա, որ առիթ դառնա աղմուկ բարձրացնես։ Խոսքը գնացել էր քեզ համար վաղուց սովորական դարձած թերությունների մասին։
Թղթակցի տված հարցերին ես հայտնել եմ իմ անձնական տեսակետները, որոնք դիտարկվել և ընդհանրացվել էին ԼՂ պետականության կայացման մտահոգություններից ելնելով։
Դու ասպարեզ ես ելել մի հզոր բարերարի՝ Կևորկովի հովանավորությամբ: Մի հանգամանք, որը չէր կարող չազդել քո եսակենտրոն մտածողության վրա: Վաղուց նկատվել էր, որ դու քո գործունեության ընթացքում դրսևորում ես ընդգծված սուբյեկտիվ մոտեցումներ: Հավանաբար դու չես զգում, որ արդեն կտրվել ես լայն շրջապատից և պարզապես անհնար է դարձել թոթափելու գավառականության քեզ համար շատ նեղվածք գիրկը: Նաև դա է պատճառը, որ Վարդան բանաստեղծը չի գրավում իր հաստատուն տեղը ազգային գրականության մեջ, թեև շատ հեշտությամբ մեկը մյուսի հետևից գրքեր է ասպարեզ հանում:
Էլ չենք խոսում տեղի-անտեղի փառաբանող մենագրության, գրախոսականների մասին։ Իբրև համագյուղացի, մի քիչ էլ բարեկամ, խորհուրդ կտայի, որ մանր-մունր քինախնդիր բաները մի կողմ թողնես և զբաղվես ավելի լուրջ գործերով: Վերջակետ դնես «քողարկված» ստորացուցիչ մուրացկանությանը, կարևոր հարցերը սեփական ստամոքսի պրիզմայով լուծելու գեշ սովորությանը և քեզ վստահված բնագավառում միշտ առաջնորդվես ազգային պետականության շահերով: Երեկ քեզ դիտողություն անողներին լռեցնում էիր Կևորկովի հետ ունեցած քո ջերմ հարաբերություններով, իսկ այսօր, դրության տեր պաշտոնյաների անունները շահարկելով, փորձում ես նույնը կատարել: Պետք չէ։ Դա քեզ պատիվ չի բերի։ Այս է դառը ճշմարտությունը, և նրանից փախչել չես կարող։
ՇԱՀԵՆ ՄԿՐՏՉՅԱՆ
9.08.94
ԳՐԱԿԱՆ PR-Ի ԿՈՂՄԻՑ։ Այս նամակը գրվել է 17 տարի առաջ։ Արցախի բռնապետ Կևորկովի հովանավորյալ Վարդան Հակոբյանի «գործունեությունը» տպավորություն չի թողնում, թե նրա մեջ որևէ բան է փոխվել։
No comments:
Post a Comment